خدا حافظ بروعشقم که حالا وقت پروازه

برو که دیدن اشکات منو به گریه میندازه 

نگاه کن آخر راهم نگاه کن آخر جادست 

نمیشه بعد تو بوسید نمیشه بعد تو دل بست 

منو تنها بذار اینجا تو این روزای بی لبخند 

که باید بی تو پرپرشه که باید از نگات دل کند 

حلالم کن اگه میری اگه دوری اگه دورم 

اگه با گریه میخندم حلالم کن که مجبورم 

نگو عادت کنم بی تو که میدونی نمیتونم 

که میدونی نفسهامو به دیدار تو مدیونم 

فدای عطر آغوشت برو که وقت پروازه 

برو که بدرقه داره منو به گریه میندازه 

برو عشقم خداحافظ برو تو گریه حلالم کن 

خداحافظ برو اما عزیز من حلالم کن

           دوست دارم

یه روز خواهم مرد 

اینو تازه نوشتم  مثل همیشه ببخشید اگه مشکل داشت(مهدیس)

ما آدما عادت داریم
وقتی کسیو بدست میاریم و با اون خوشبختیم احساس نارضایتی بهمون دست میده
عادت داریم که
معشوقمون و اذیت کنیم و براش ناز کنیم
عادت داریم که
درمورد چیزایی که حتی با نزدیکترینمون حرف نمیزنیم با معشوقمون حرف بزنیم
از یه طرفم عادت داریم که
همیشه دوسش داشته باشیم
عادت داریم که
با وجود اون به کسی ام فکر کنیم که اگه اون نشد این باشه
ما خیلی عادتا داریم

اینم یکی دیگه :

خلاصه دلم تنگ شده واسه همه روزهای از دست رفتن واسه همه کسایی که پیشم نیستن دلتنگم ........دلتنگ

این مطلب و خودم نوشتم اگه مشکلی چیزی داشت ببخشین :

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی ، ترا با لهجه ی گل های نیلوفر صدا کردم تمام شب برای با طراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم پس از یک جستجوی نقره ای در کوچه های آبی احساس تو را از بین گل هایی که در تنهایی ام رویید ، با حسرت جدا کردم و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنّای دلم گفتی دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم تو را در دشتی از تنهایی و حسرت رها کردم همین بود آخرین حرفت و من بعد از عبور تلخ و غمگینت حریم چشم هایم را به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم نمی دانم چرا رفتی
نمی دانم چرا ، شاید خطا کردم و تو بی آن که فکر غربت چشمان من باشی نمی دانم کجا ، تا کی ، برای چه ، ولی رفتی و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید و بعد از رفتنت یک قلب دریایی ترک برداشت و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد و گنجشکی که هر روز از کنار پنجره با مهربانی دانه بر می داشت تمام بال هایش غرق اندوه غربت شد
و بعد از رفتن تو آسمان چشم هایم خیس باران بود و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد من بی تو تمام هستی ام را از دست خواهد رفت
کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد
و بعد از رفتنت دریا چه بغضی کرد کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد و من با آن که می دانم تو هرگز یاد من را با عبور خود نخواهی برد
هنوز آشفته ی چشمان زیبای توام برگرد !ببین که سرنوشت انتظار من چه خواهد شدو بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت : تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو
در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید کنار انتظاری که بدون پاسخ و سردست و من در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر نمی دانم چرا ؟ شاید به رسم و عادت پروانگی مان باز برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم .

دوست دارم

پشت ديوار همين كوچه به دارم بزنيد

من كه رفتم بنشينيد و هوارم بزنيد

باد هم اگهي مرگ مرا خواهد

بنويسيد كه بد بودم و دارم بزنيد

من از آيين شما سير شدم

پنجه در  هر چه كه من وا همه دارم بزنيد

دست هايم چقدر بود و به دريا نرسيد؟؟؟؟

خبر مرگ مرا طعنه به  يارم نزنيد

چقدر دوست داشتم یک نفر از من می پرسید چرا نگاه هایت آنقدر غمگین است؟چرا لبخندهایت آنقدر تلخ و بیرنگ است؟ اما افسوس که هیچ کس نبود ...همیشه من بودم و من و تنهایی پر از خاطره ... آری با تو هستم! با تویی که از کنارم گذشتی و حتی یک بار هم نپرسیدی چرا

آنکس که برايم  ارزش داشت کسي که تمام دلخوشي من بود بنگر

که چگونه خانه ساخته شده از دوستيمان را ويران کرد ؟ آخر چرا ؟!

مگر دل شکستن هم هنر مي خواهد

  شايد رفتم ....از هر جايي که هستم ...از هر جايي که قرار است باشم
 از هرجايي که آدمکها  خوشحالند آنجا پيدايم کنند...خداحافظ...همين حالا
...براي رفتني که همين روزها شايد بيايد

هميشه آرزو داشتم که زنده بودنم به دست تو باشد  و مردنم هم به دست تو
و چه زود روياهايم به واقعيت نزديک شد
اينک که روح ات از کالبد خاکي ام رخت بر بسته است
از خدا مي خواهم باران پاکي اش را بر جسم خسته ام ارزاني دارد
تا گوشه اي از قطرات نمناک ديدگانت را بر وجودم احساس کنم
هرگز دوست نداشتم که آنچه ميان من و تو بود خاطره اي فراموش شدني شود
بايد رنگي ابدي به آن داد تا در نوشته هاي آيندگان
قلم توانايي نگارش آن را از خويش سلب کند
رنگ ديدار هر روزمان ناب ترين رنگ خدا بود
رنج نامه دل من و تو
شفاف ترين برگ شقايق داغ ديده بود
اما افسوس
که شقايق ها به دست باغبان نا رفيق سر به سينه خاک ساييدند
و در وزش طوفاني زرد
عطر ناب خويش را از من به يغما بردند
هر شب ، شبهاي زمستان پشت پنجره ي يخ زده اتاقم
سر به ديوار دردهايم مي گذارم و منتظر مي مانم تا از عطر وجودت سيراب شوم
 

نوبت من شده بود

                                             که معلم پرسید

                                                                      صرف کن رفتن را

                                                                                                  و شروع کردم من

             رفتم رفتی رفت...

                                          و سکوتی سر سخت

                                                                       همه جا را پر کرد

                                                                                                   سردی احساسش

          فاصله را رو کرد

                                            اری رفت و رفت

                                                                       و من اکنون تنها

                                                                                                   مانده ام در اینجا

          شادی ام غارت شد

                                          من شکستم در خود

                                                                       سهم من غربت شد

                                                                                                   من شکستم در خود

          سهم من غربت شد

                                           من دچارش بودم

                                                                     بغض یک عادت شد

                                                                                                     خاطرات سبزش

          روی قلبم حک شد

                                          رفت و در شکوه شب

                                                                       با خدا تنها شد  

                                                                                                  و حضورش در من

            اسمانی تر شد

                                         اشک من جاری شد

                                                                       صرف فعل رفتن

                                                                                                 بین غم ها گم شد 

             ومعلم ارام

                                        روی دفترم نوشت:

                                                            سخت ترین فعل جهان است رفتن

میروم شاید نگویی سرد بود٬ میروم شاید بفهمی درد بود

میروم شاید که آروم بگیرم ٬میروم با حکم تو محکوم بمیرم

از این رفتن چه میدانی؟ کاش می پرسیدی که....می مانی؟؟؟

انگار دوست داشتی که برم٬ ندانستی که بی بال و پرم

آه چه دنیای غریبیست....آه چه عشق های عجیبیست

کاش که خوبی دوباره٬  باز گرددکنار اون ستاره

همه با هم در کنار هم٬ صبور باشیم در برابر غم

برویم به مهمانی مهتاب٬ کنار نیلوفر مرداب

تا سحر ترانه گو باشیم٬ تا که مثل غنچه ای وا شیم

تا که عشق را یاد بگیریم٬خبری از دست باد بگیریم

خبر وصال شمعی خاموش٬ حال پروانه و گرمی آغوش

کجاست قصه های ماه٬ پسر فقیر و دختر شاه

کجاست باران و بهار٬ شبنم های روی گل سوار

کجاست احساسی آبی٬ کجاست شب مهتابی

شاید که ما بد شدیم٬ از خودمان رد شدیم

تا کی بگویم شاید٬تا کی بگویم باید

نه....خودمان کم شدیم٬ کشتیم و ماتم شدیم

........بهتره باشم خاموش٬ زبان بندم و شوم گوش

خداحافظ به امید ستاره٬ به امید شب عشق دوباره

سکوت خواهم کرد واز یاد خواهم برد ،

آن چه را که به پایان رسید

 وشروع خواهم کرد آنچه را که دوباره به اتمام میرسد:

سیگاری آتش خواهم زد تا بخاطر...

قلمی خواهم شکست تا به آغاز...

اراده ای خواهم کرد تا به عمل...

 تیری رها خواهم ساخت تا به ثمر...

فنجانکی خواهم شکست تا به شکست...

بره ای خواهم شد تا به تمرد...

 وعمری خواهم کرد تا به مرگ...

و اوقات را معدوم خواهم ساخت

همچنانکه آب غسالخانه ای را چرک...

و خاکی را مزدود...

 زندگیم را مفعول...

و خدایان را برای لحظه ای  مشغول خواهم ساخت

سنگ تراش شروع میکند برای لقمه نانی

 وچه اهمیت دارد حقیقت آنچه مینویسد  چیست؟

چه اهمیتی دارد سال تولد اتفاقی که به پایان رسیده است؟

و فریاد های انزجار از درد زایمان مادرم،تنها با نام پدر بر سنگ جای میگیرد

من از آنچه بودم جدا شدم

قطعه چند وبلوک چند نام من است

تنها خود میتوانم مراقب خود باشم

گودالم را دوست خواهم داشت

 و با موریا نه هایم چند ساعتی بازی خواهم کرد

و اگر صدایی لرزان  بر قبر من حمدی خواند

به او خواهم خندید ،تا حد مرگ...

لحظه ای سکوت برای هضم یک فنجان دلتنگی

و حقیقتی که هیچگاه فراموش نخواهد شد...تنهایی....

ببین به چه روزم !

دلتنگی و تنهایی در هم آمیخته شده

بر من چه خواهد گذشت بــی تــــ ــــو...

بی تو در کدامین پرواز لحظه هایم را وصله زنم تا بگذرد روزهای مانده به پایان

آغـــاز شیرینی بـ ـود با تو بودن و تا همیشه تورا خواستن

هنوز هم همان حــــالم ، می خواهمت اما تو چه؟!؟

مانند عروسکی فقط در لحظه هایم کوک شدی ، ضربان قلبت تمام شد؟

راستش را بگو حالا کجا و برای که نبض دل بی  غصه ات را کوک کرده ای

می تواند مثل من سادگی کند؟

هرچه در من بود شکست نمی دانم چرا این بغض کهنه نمی شکند

آرام نمی شوم چگونه رفتنت را باور کنم

و تو چگونه رفتی و گذاشتی بشکنم

و من چگونه تورا به دست فراموشی بسپارم

که هنوز نرفته تمام خاطراتت میان قاب لحظه هایم ورق می خورد

... یک مشت خاطره...

من این خاطرات را نمی خواهم

از با تو بودن همین قدر سهمم بود؟

قلبی شکسته و چشمی غرق در اشک ! ؟

بیا تا برایت بگویم ، دلتنگی من چقدر بزرگ است

و تنهایی که هر روز آن را آغاز می کنم

خسته ام

از خود و هرچیزی که به نحوی مرا یاد تو بیندازد

بـ ـــــرو ،

دیگر بـــ ـرو

رفتن آخرین بهانه ات بود

بـ ـرو و بگذر مثل همیشه

من تنها می مانم با هرچه بود و شد

دیگر دوستت ندارم ، به چه روزم آوردی بی رحم

مانند اسیری غل و زنجیر شده ام ،

برو با خودم تنهایم بگذارتو که حتی دستی به روی زندانی نمی کشی

دیگر تمام شد

دوست ندارمت فراموش می شوی....

می شود گاهی مرور کنی لحظه های بر باد رفته ات را

آن وقت که دیگر نه منم و نه تویی در من !

برو بگذر نگاهت نمی کنم

مانند کودکی بی تاب و هراسان دنبالت نمی دوم التماست نمی کنم

می پذیرم هرچه بود و گذشت

دیگر نیستی و من در همین نبودنها یک روز تنهایی خویش را جشن خواهم گرفت

خاکستر خاطراتت را روانه ی آب فراموشی می کنم

و می روم

یک روز می روم آن وقت است که دیگر نه منم و نه تویی در من

لحظه ای سکوت برای هضم یک فنجان دلتنگی

و حقیقتی که هیچگاه فراموش نخواهد شد...تنهایی....

ببین به چه روزم !

دلتنگی و تنهایی در هم آمیخته شده

بر من چه خواهد گذشت بــی تــــ ــــو...

بی تو در کدامین پرواز لحظه هایم را وصله زنم تا بگذرد روزهای مانده به پایان

آغـــاز شیرینی بـ ـود با تو بودن و تا همیشه تورا خواستن

هنوز هم همان حــــالم ، می خواهمت اما تو چه؟!؟

مانند عروسکی فقط در لحظه هایم کوک شدی ، ضربان قلبت تمام شد؟

راستش را بگو حالا کجا و برای که نبض دل بی  غصه ات را کوک کرده ای

می تواند مثل من سادگی کند؟

هرچه در من بود شکست نمی دانم چرا این بغض کهنه نمی شکند

آرام نمی شوم چگونه رفتنت را باور کنم

و تو چگونه رفتی و گذاشتی بشکنم

و من چگونه تورا به دست فراموشی بسپارم

که هنوز نرفته تمام خاطراتت میان قاب لحظه هایم ورق می خورد

... یک مشت خاطره...

من این خاطرات را نمی خواهم

از با تو بودن همین قدر سهمم بود؟

قلبی شکسته و چشمی غرق در اشک ! ؟

بیا تا برایت بگویم ، دلتنگی من چقدر بزرگ است

و تنهایی که هر روز آن را آغاز می کنم

خسته ام

از خود و هرچیزی که به نحوی مرا یاد تو بیندازد

بـ ـــــرو ،

دیگر بـــ ـرو

رفتن آخرین بهانه ات بود

بـ ـرو و بگذر مثل همیشه

من تنها می مانم با هرچه بود و شد

دیگر دوستت ندارم ، به چه روزم آوردی بی رحم

مانند اسیری غل و زنجیر شده ام ،

برو با خودم تنهایم بگذارتو که حتی دستی به روی زندانی نمی کشی

دیگر تمام شد

دوست ندارمت فراموش می شوی....

می شود گاهی مرور کنی لحظه های بر باد رفته ات را

آن وقت که دیگر نه منم و نه تویی در من !

برو بگذر نگاهت نمی کنم

مانند کودکی بی تاب و هراسان دنبالت نمی دوم التماست نمی کنم

می پذیرم هرچه بود و گذشت

دیگر نیستی و من در همین نبودنها یک روز تنهایی خویش را جشن خواهم گرفت

خاکستر خاطراتت را روانه ی آب فراموشی می کنم

و می روم

یک روز می روم آن وقت است که دیگر نه منم و نه تویی در من